De laatste vijf dagen voor mijn vaders overlijden, waren wij als gezin bij hem om hem te steunen, en elkaar. Dat was heel mooi maar mijn vader zien vechten voor zijn leven, ook al had hij aangegeven dat het genoeg was, was een traumatische ervaring.
Bang voor de dood
Mijn ouders woonden in Duitsland en daar mag niemand euthanasie plegen. Pipetjes morfine moesten de pijn iets verzachten, maar echt zoden aan de dijk zette het niet. Dat was nog het ergste. Mijn vader was bang voor de dood. Zijn angst, de vreselijke pijn en het volledig bewust zijn van zijn eigen sterfproces maakte het een traumatische ervaring.
Ziek van verdriet
Ik had het in eerste instantie niet eens door dat ik ziek werd. Ik had slapeloze nachten, zag telkens weer die beelden voor mij. Voelde intens verdriet en pijn. Maar dat ervaart iedereen die net een dierbare is verloren en die rouwt. Het zou vast wel goed komen en beter worden.
Maar dat werd het niet. Iedere keer dat ik in slaap dreigde te vallen, kwam ik met een schok overeind in bed. Een adrenaline schok schoot door mijn lichaam heen. Na een tijdje merkte ik dat ik moeite had met concentreren, was opvliegend, maakte het liefst met iedereen ruzie en werd een gevaar op de weg omdat ik zo moe was dat ik me niet kon focussen op de weg.
Trauma
Ik kwam bij de huisarts terecht. Die stuurde mij door naar de internist en na verschillende onderzoeken werd de diagnose Ziekte van Graves vastgesteld. Een te snelle schildklier dat getriggerd kan worden door een trauma geval.
Pas later, toen ik EMDR kreeg na het overlijden van mijn man, besefte ik dat ik dat eigenlijk ook voor het overlijden van mijn vader had moeten hebben. Misschien was ik dan niet ziek geworden.
Neem vage klachten serieus
Heb je dus vage, lichamelijke klachten sinds het overlijden van een dierbare, negeer het niet en zoek hulp.