Kanker
Mijn moeder heeft twee keer borstkanker overleefd. De eerste keer dat er kanker werd geconstateerd woonden mijn ouders in Dubai. Ik was vanuit Nederland overgevlogen om daar de kerstdagen door te brengen met mijn ouders. Daar aangekomen kreeg ik het nieuws dat er een klein bultje was gevonden ter grootte van een rijstkorrel.
Al snel werd er een bestralingstraject ingezet. Er was pas een speciaal ziekenhuis opgezet, gespecialiseerd in kanker behandelingen, met de beste artsen van wereldwijd. Hier kwam mijn moeder terecht en werd ze behandeld. Die artsen en verpleegkundigen werden al snel fan van mijn moeder, die lekker aan het borduren was om de tijd te verdrijven en met iedereen een praatje maakte.
De tweede keer dat er borstkanker werd gevonden was de diagnose een stuk heftiger. Met spoed werd er een borst amputatie ingepland en ging mijn moeder een zwaar chemo traject in. Mijn ouders woonden inmiddels in Duitsland en zo kon ik snel naar het ziekenhuis komen. Op mijn verjaardag werd ze geopereerd. Ik was in paniek maar mijn moeder was de rust zelve en had alle vertrouwen dat het goed zou komen.
Ook deze keer hoorde je haar niet klagen en bleef ze vol goede moed.
Altijd optimistisch
Mijn moeder heeft altijd veel vertrouwen gehad. Het komt wel goed. Toch verlangde ze ook wel naar een periode van rust waarin ze niet steeds weer voor controles moest komen en ze gewoon weer als gezond mens door het leven kon gaan. Zonder na te hoeven denken over haar gezondheid.
Maar helaas mocht dat niet zo zijn. Ze kreeg last van duizelingen en was heel moe. Haar energie ging drastisch omlaag. Dus weer richting ziekenhuis en onderzoeken.
Een nieuwe hartklep
In het LUMC kwamen ze erachter dat mijn moeder een nieuwe hartklep nodig had. Als ze weer een onderzoek had gehad en je vroeg hoe het was gegaan, antwoordde ze altijd met ‘goed hoor, de dokter was tevreden’. Ze heeft het zo lang mogelijk geprobeerd uit te stellen volgens mij, maar er was geen ontkomen aan. Midden in de Corona tijd werd ze geopereerd en kreeg een nieuwe hartklep. Een complicatie zorgde ervoor dat ze, diezelfde dag, nog een keer geholpen moest worden om een micro pacemaker in te brengen. Ik denk dat dit toch wel de druppel was voor haar.
Vertrouwen weg
Voor het eerst in mijn leven zag ik mijn moeder boos, verdrietig en terneergeslagen. Haar energie was niet meteen terug en ze durfde steeds minder. Ze was het vertrouwen in haar lichaam kwijt. Iedere keer dat ze dacht dat het wel klaar was, kwam er weer iets anders. Niet zo gek dat je dat denkt. Je gezondheid verliezen veranderd je als mens. En dat brengt rouw met zich mee.
Het gaat inmiddels weer een stuk beter met mijn moeder gelukkig.
Ondersteuning
Heb je behoefte aan een gesprek of wil je daadwerkelijk aan de slag met je rouwproces? Vraag een vrijblijvend gesprek aan.