“Blijf kloppen…
de vreugde die binnen in je woont zal eens een raam openen om te zien wie er voor de deur staat.”
– Rumi
Voelen
Wanneer een dierbare sterft, sterf je een stukje mee. Vooral in de beginperiode lukt het bijna niet om vreugde te voelen. Af en toe vangen we een glimp op, dankbaar dat het er nog is, of misschien voel je je daar juist wel schuldig over.
Een heftig verlies meemaken kan er voor zorgen dat je niet goed bij je gevoel kunt komen. Deels uit zelfbescherming, vooral in de begin periode, maar uiteindelijk moet de levenslust wel weer voelbaar zijn. Echt voelbaar!
Sprankeltjes hoop
Maar hoe weet je nu of je die levenslust, die vreugde, echt diep van binnen voelt? Het is een intense drang naar leven. Een vreugde om de kleinste mooie dingen in het leven. Een onverwacht bijzonder gesprek met een vreemde. Een kopje koffie in de zon waar je intens van geniet en dat je een warm gevoel geeft van binnen. De schoonheid van de natuur. Dat je oprecht blij wordt wanneer je iemand ziet lachen van pure blijdschap.
Leven. Plezier kunnen maken met vrienden, genieten van kunst, muziek. Het kunnen delen. (Helaas leven we momenteel in een bizarre situatie die dit niet voor iedereen mogelijk maakt. Ook hier komt een stuk rouw om de hoek kijken maar dat is voor een ander blog. Mocht je overigens behoefte hebben hier over te praten… iedereen is welkom in mijn praktijk.)
Vind je het lastig bij dit gevoel te komen? Zijn er momenten waarin je die vreugde kunt voelen? Zelf ervaar ik het soms heel intens tijdens een film of documentaire. Dat je tranen in je ogen krijgt wanneer je iemand heel gelukkig ziet. Niet van verdriet maar omdat je die zelfde blijdschap kunt voelen.
Balans tussen denken en voelen
Echt bij je gevoel komen is soms best moeilijk. We zitten veelal in ons hoofd en verwarren dat met ons gevoel. Terwijl ons hoofd graag spelletjes met ons speelt. Het is dus belangrijk dat de balans tussen denken en voelen weer terug komt.